Dżungla

Roxanne

- Taa... świat jest spoko. - Powiedziała trochę smętniej, ale jej uśmiech znów wrócił, gdy zorientowała się, że do jej torby próbuje dostać się wiewiórka.
- Chodź maleńka... Będziesz... Gryzelda von Paszczaka. - Powiedziała, uśmiechając się szeroko. Z dna swojej torby wyjęła farby w spreju i maznęła po wiewiórze.
- No! Teraz możesz być moim zwierzem! - Powiedziała, a wiewiórka wskoczyła jej na ramię.
- HA HA! Fajnie być Nimfą! Zwierz się mnie słucha! - Zaszczebiotała, skacząc z radości.

Rafael

Anioł, powoli opadając w dół z nieba, uważnie się rozglądał. Doszły go słuchy o dziwnym, specyficznym miejscu na Ziemi, gdzie gromadzi się mnóstwo "innych" istot. Jeśli się nie mylił, właśnie dostrzegał zarys jednej z nich.
Delikatnie dotknął ziemi z gracją, której pozazdrościłby najzwinniejszy kot. Uważnie spojrzał w stronę wiewiórki i nieznajomej.

Roxanne

- KIM JESTEŚ?! - Wydarła się, wyciągając palucha w jego stronę. Anioł! Weeeee!
- Jestem Roxanne, a jak ty masz na Xywę? - Spytała radośnie. Nowi! Nowi! Podbiegła do Aniołka i zatańczyła wokół niego.
- Aniołeczku, aniołeczku, czemuś ty nie na Słoneczku? Czemuś ty nie w górach, czemu nie tam w chmurach? - Śpiewała radośnie i wskoczyła nieznajomemu na szyję. Nie ma to jak miłe powitanie.

Rafael

- Zwą mnie Rozkoszą- odezwał się zdziwiony i speszony. Nigdy go jeszcze nikt nie dotykał, więc aż znieruchomiał. Nie rozumiał tej sytuacji i wsłuchując się w śpiew małolaty zastanawiał się, czy owe inne istoty nie są zbyt dziwne. Nawet jak na niego.

Roxanne

- Rozkoszą? - Spytała, puszczając się szyi Rozkoszy.
- A więc, Rozkosz, czemuż to nie jesteś tam na chmurkach? - Spytała, wystawiając palucha ku górze.
- HM? Gryzeldo, ty gnido! Co ty wyprawiasz? - Spytała wiewióry, która wskoczyła na głowę Rozkoszy i złapała za włoski Anioła, co Rozkoszą się zwał.

Rafael

- Ponieważ przysłano mnie tu. Takie tam, sprawy służbowe- powiedział, pozwalając sobie na uśmiech, gdy tylko odzyskal nieco przestrzeni osobistej. Rozglądał się wokół. Dżungla jak każda. Nie wydawała mu się wyjątkowo groźna. Spojrzał ponownie na Roxannę.

Roxanne

- Gryzelda!!! Złaź! - Zawołała, widząc, że wiewiórka uciekła na drzewo z głowy Anioła.
- Zenek! Łap ją! - Zawołała, a z torby wylazł pluszak. Zenek wspinał się zręcznie po gałęziach i lianach, aż w końcu złapał Gryzeldą za szyję i spadł z nią do torby. Roxanne wyjęła ją, wcisnęła pralinkę o magicznych mocach, a wiewiór był posłuszny. Wszedł do torby i zasnął. Na jakiś czas...

Rafael

- Może chciała sobie znaleźć kochanka- powiedział anioł rozkoszy i znacząco puścił jej oczko. Ciekawiło go, czy potrafi panować również nad innymi stworzonkami, zwłaszcza tymi większymi od niej.
- Jestem tu... nowy. Opowiesz mi o tym miejscu?- zapytał grzecznie, w końcu składając swe skrzydła o jedwabistych piórach.

Roxanne

- Hm? To jest Super-Duper Wielkie Ófolowo! Tu mieszkają Wodzi-Ludki, Krewko-Pijki, Zwierzo-Cosie, Ob-Leśne-Ludki, Chmurko-Cosie i Wywalone Chmurko-Cosie! Hmm... Nie ma nas dużo, ale jesteśmy. Ludzie tu czasem przyłażą, ale my si im nie damy! To nasze miejsce! - Powiedziała siadając na Plecach Dolnych i mamrocząc pod nosem jakieś słówka.
- Słonko świeci,
Ptaszek śpiewa,
A mnie w budzie,
Krew zalewa!

Do boju Polacy, do boju,
Rywale niech spoczną na gnoju,
I choć same w drużynie niemoty,
Być macie mistrzami Europy! - Skończyła dwa wiersze i zamknęła oczy. Zamyśliła się o kucykach Pony...

Ja spadam, pa!

Rafael

Analizował w myślach jej słowa. Syreny, wampiry...(przy tych nieco zadrżał), zmiennokształtni, elfy bądź druidy, anioły i demony. Pięknie.
- Chciałąbyś mnie oprowadzić po krainie?- zapytał cicho, mrużąc oczy. Nie była napewno wampirem, ani też aniołem, demonem. Ciekawiła go swoją otwartością i szczerością pomieszaną z dziecięcym językiem. Wciąż jednak miał się na baczności, uważnie nasłuchując obcych i nowych dźwięków. Najmniejszy szelest skradającego się zostałby usłyszany przez ostrożnego Rafaela.

Roxanne

- Pewnie, że tak! - Powiedziała i dopiero potem dotarł do niej straszliwy błąd, jaki popełnił jej rozmówca. - Kraina? - Spytała, robiąc wielkie oczy, że jej nawet spod grzywki wyłaziły. - To jest Ófolowo! - Wydarła się, zapominając o tym.
- To co najpierw? Na początek Solo-Wodzia, Piachoskłon, czy Wodo-Kurtyna? - Spytała, wyliczając swoje lubione miejsca. - A! I jest jeszcze osada Wodochlejów i Kurożerców! - Powiedziała, podnosząc się i czekając na propozycję.

Rafael

- Zdam się na Ciebie i pójdę za Tobą do piacho-skłonu- błysnął uśmiechem do małej.
- A tak przy okazji... Kim Ty jesteś, Roxanne? - zapytał, wciąż niepewny jej gatunku, jeśli można to tak określić. Mierzył ją dobrotliwym wzrokiem, gdyż nie odczuwał przy niej strachu, nie była wobec niego wroga ani porywcza. Głupcem jest ten, kto myśli, że anioły nie boją się niczego. W gruncie rzeczy są bardzo podobni do ludzi, również odczuwają strach.
Jednak nie tym razem. Anioł przypatrując się błyskom w oczach niższej od siebie istotki, przykucnął. Nie sądził, by ta miała mu zrobić jakąś krzywdę.
- Myślę, że jesteś leśnym, miłym...?- pomógł jej rozpocząć zdanie, chcąc prędzej usłyszeć jej odpowiedź. Ręce skrzyżował w nadgarstkach i położył je na kolanach. Nieświadomie przekrzywił też głowę w lewo.

Roxanne

- Nimfom! - Zaszczebiotała radośnie i zatańczyła wokół drzewa.
- Drzewo, drzewo, to mi daj, to mi daj,
Żeby dzisiaj znów był maj, znów był maj!
Liście liście, dobre jeśli żeście,
To zróbcie mi wiosnę wreszcie! - Zawołała, podchodząc do Rozkoszy. Złapała do za łapę i pociągnęła, wędrując raźno do Piachoskłou.

Rafael

Pociągnięty gwałtownie o mało nie upadł na twarz. Nie od dziś wiadomo, że Ci "więksi" na lądzie są dużo mniej zwinni. Nie bez powodu wieloryby wróciły do oceanu.
- Zwolnijmy nieco!- zdążył jeszcze wykrzyknąć, zanim został porwany przed siebie ze zdumiewającą siłą, ukrytą w małej nimfie. Chyba jej nie docenił.
Szybko odeszli stąd, kierując się ku nieznanym Rafaelowi piaskom pustyni.