Śnieżna Pustynia

Miyo

Miyo usiadła - Masz czas? - zapytała Kagami, napewno miała czas, z tego co wiedziała to Kagami nie miała nic lepszego do roboty. Śnieg opadał na fioletowy włosy Miyo, która właśnie przeszła coś nie normalnego, przypomniała sobie pare rzeczy, i teraz pamiętała całość.

Kagami

-Oczywiście, że tak! Mów co się stało! - Pwiedziała niecierpliwie. Siedziała teraz w siadzie japońskim z rękoma na nogach przed Miyu. Musiała wiedzieć o co chodzi, jak jej zaraz nie powie to ona nie wiem... umrze !

brak weny -.-

Miyo

- Pamiętam... Teraz już pamiętam co się stało... - powiedziała cicho, te słowa zostały prawie wyszeptane przez fioletową dziewczynę - Mieszkałam na egzotycznej wyspie, z całą rodziną. Moja matka była czarodziejką, a ojciec był poprostu wojownikiem. Wyspa nazywała się Xue, i był jeden wróg co cały czas atakował... Czarna wiedźma... Cały czas latała na smoku. - Mówiła, przechyliła głowę do tyłu i popatrzała na spadający śnieg. - I pewnego dnia, po przegranej bitwie, przyleciała i zaczęła porywać dzieci ważnych osób. Między innymi dzieci Przywódcy, Medyka, i Czarodziejów. Innymi słowami to mnie też. Nie wiele z nas miało jakieś moce, tylko najmłodsza córka przywódcy, i jeden z bliźniaków Medyka. No i ja, tylko ja jeszcze nie wiedziałam o mojej mocy. Po kilku dniach, obudziliśmy się w środku nocy, i zostaliśmy świadkami bitwy, między naszymi rodzicami i Czarną wiedźmą. Wszyscy zaczęli uciekać, ja też, nie zaszłam za daleko, zanim zostałam zauważona, byłam najmłodsza ze wszystkich. Nie mogłam już uciec, moi rodzice musieli wybrać między sobą i mną, albo ja umrę, albo oni. Oczywiście wybrali siebie, lecz mama nie chciała mnie zostawić samej, tuż po śmierci kiedy duch jest jeszcze widoczny, zaczęła lecieć w moją stronę. Próbowałam się wtedy wyrwać od Wiedźmy, nie udało mi się, i zanim jej duch we mnie wleciał, Wiedźma rzuciła na nią jakieś zaklęcie. Nie pamiętam co mówiła, lecz mówiła coś o 19-nastym roku, śmierci i smokach. Nie pamiętam więcej z tego wieczoru, następne wspomnienie to to, że obudziłam się w szpitalu. - Powiedziała i westchnęła. W końcu się wygadała, nie pamiętała kiedy ostatnio tyle powiedziała przez taką krótką chwilę.

Kagami

- Wow... - Powiedziała tylko nie wiedząc jak zareagować. Historia, którą własnie o sobie opowiedziała Miyo była bardzo ciekawa, przynajmniej według niej. - Czyli, że Ty nic z tego nie pamiętałaś? - Zapomniała zmieniając pozycję siedzenia. Usiadła teraz w tak zwanym siadzie japońskim, a ręce położyła na udach. Mała Hidoi jeździła po lodzie obserwując małego tygryska, bawiła się z nim szczerze mówiąc co było dziwne.

sorry . nie mam weny .__.

Miyo

- Yhy... - powiedziała cicho, patrząc na zwierzaki, - Niczego nie pamiętałam, tylko to że prawie umarłam w szpitalu... - powiedział i westchnęła. Oczywiście była trochę smutna, jej rodzice nie żyli i już ich nigdy nie zobaczy, po prostu smutek. - A ty jak tu trafiłaś? - zapytała, chciała oderwać myśli od tego co właśnie widziała.

Kagami

Kagami oparła się rękoma i teraz siedziała w siedzie skrzyżnym. Odchyliła głowę do tyłu i westchnęła głośno.
- Widzisz ja podróżuję już bardzo dużo lat. Trafiłam tu na prawdę przypadkiem, i póki to miejsce było opuszczone czułam, że tu powinnam zostać i nie pokazywać się innym ludziom na oczy. Jednak okazało się, że nie tylko ja wolałam się przed nimi chować. - To było takie jakby wytłumaczenie jej wędrówki, którą rozpoczęła. Jednak nie był to całkowity powód.
- Zanim zostałam zmieniona miałam normalną rodzinę. Ojca, matkę brata i psa. - Na słowo brat uśmiechnęła się.
- Byliśmy zamożną rodziną, która była szanowana przez wszystkich w miasteczku. Ja chodziłam normalnie do szkoły, na zajęcia dodatkowe choć nie były one takie jak teraz. Jednak były to inne czasy. Któregoś razu okazało się, że moi rodzice muszą pilnie wyjechać. Zabierają ze sobą mojego brata, a ja miałam zostać i dalej się uczyć. Nie chciałam tego, do małego byłam zbyt przywiązana bo to ja siedziałam z nim w domu w jego najmłodszych latach. Jednak zapadła taka decyzja od strony matki i ojciec jak to zawsze na to przystał. - Kag nigdy nie była ulubienicą swojej matki, była córką taty który mógł dla jej dobra zrobić wszystko.
- Zdenerwowałam się, wybiegłam z domu i szłam przez miasto. Był to czas przed Bożym Narodzeniem kiedy to rodzinki chodziły dobie radośnie, miałam tego dość. Poszłam pomiędzy budynkami i spotkałam tam tego, przez którego wyglądam jak wyglądam. Myślałam, że jest zwykłym naciągaczem czy kimś i tak mu zapłaciłam za niezbyt grzeczne odzywki. - Nadal miała głowę odchyloną do tyłu, zamknęła tylko smutne oczy, w których oprócz żalu nic nie można było ujrzeć. Właśnie dlatego je zamknęła.
- I tak oto z Celeste stała się Kagami. - Powiedziała nadal mając zamknięte oczy, jej ton był teraz marzycielski jednak nie w sympatyczny sposób...
- A wiesz co najbardziej pamiętam? - Spytała.