Kamienna Pustynia

Kagami

Komuś może się wydawać iż w tym miejscu zamiast piach występują kamienie, otóż nie. Nazwa wywodzi się od tego, że znajduje się tu kamienny krąg. A wokół niego stoją kamienne słupy. Nikt nie wie skąd to się tu wzięło ani jaka jest legenda tego miejsca. Wiadomo także, że nie była to robota ludzi tylko czegoś, a może kogoś innego..

Kieł

Przyszedł w to miejsce.Nie było tu ludzi albo ich nie wyczuł więc Kieł szedł wesoło do tego kręgu.Zatrzymał się przy jednym z kamieni w kręgu.
Otóż zauważył jakieś wyryte coś.Albo to były jakieś litery,albo jakieś starożytne runy.
Albo jakieś kreski bez sensu.Kłowi i tak to było wszystko jedno.
Po co mu wiedzieć co to jest skoro i tak nie umie czytać ?

Miyo

Gdzieś daleko na horyzoncie można było zobaczyć małą istotkę, zbliżającą się w stronę kręgu. Miyo, jakby nigdy się nie męczyła, skakała wesoła po piasku, zmierzając w stronę kręgu. Minęła chwila, i następna chwili, i jeszcze trzy chwile, zanim Miyo doskoczyła (xd) do kręgu. Miała ochotę z kimś porozmawiać, rozejrzała się, a jej błękitne oczy zabłysnęły kiedy zauważyła jakiegoś faceta. wolnym i skocznym krokiem ruszyła w jego stronę.

Kieł

Odwrócił głowę w ledwie co mrugnięciu oka.Szybkość Kła zaskakiwała,ale tylko czasem.
Zobaczył małą dziewczynkę.Nie przyjął swojej postawy obronnej bo w końcu dziecka krzywdzić nie będzie.Istotka ta raczej nie ma chyba ochoty na zamordowanie Kła.
Uklęknął jedynie patrząc na dziewczynkę.

Miyo

Dziewczynka zatrzymała się, i nadal trzymając miśka za jedną łapkę zaczęła się powoli bujać na butach - Dzień dobry! - Powiedziała dziewczynka wesołym głosem. Miyo nie znała tu nikogo, lecz chciała żeby to się zmieniło, lubiła mieć towarzystwo i nie narzekała na jej brak.

Kieł

Kieł uśmiechnął się widząc ze dziewczynka nie wzięła go za coś odrażającego.
Ale posmutniał widząc że dziewczynka do niego mówi.
Chociaż zmarszczył czoło próbując zrozumieć słowa wypowiedziane przez nią.
-Ja Kieł - Odpowiedział powoli bacząc czy nie powiedział nic źle.
Może dzięki tej dziewczynce znowu nauczy się mówić prawidłowo ?

Miyo

Miyo nie zrozumiała że ten oto człek nie umie zbyt dobrze mówić - Miło mi. - powiedziała i się uśmiechnęła znowu - Ja jestem Miyo. - powiedziała i chwyciła misia w drugą rękę.

Kieł

Mijo.. mi - powtórzył Kieł nieudolnie wierząc że to jakiś zwrot grzecznościowy lub coś typu cześć.Uśmiechnął się szerzej patrząc na wesołą i skoczną istotkę - Miyo.
Po czym z klęczenia przeszedł do siadu.Oparł się plecami o jeden z kręgowego kamieni.

Miyo

Dopiero teraz Miyo domyśliła się że on nie umie za bardzo mówić. Nie wiedziała co miała tak w ogóle zrobić, lecz zaczęła 'Prymitywny Kurs Języka Ośmiolatki' - Ja mam na imie Miyo. - powiedziała powoli i pokazała na siebie - Ty masz na imie? - zapytała, wiedziała tak w ogóle jak ma na imie, lecz chciała żeby powiedział całe zdanie.

Kieł

Zmarszczył czoło patrząc na Miyo.
-Ty mas na ime. - powtórzył po Miyo nie wiedząc o co chodzi zbytnio.
Uśmiechnął się lekko.
-Ja Kieł być. - powiedział zaraz po tamtym zdaniu.
Czy to o to jej chodziło ?

Miyo

Miyo uśmiechnęła się, dla niej była to dosyć fajna zabawa - Ja mam na imie... - powiedziała i czekała aż Kieł powtórzy i dokończy zdanie. Usiadła teraz po turecku, i położyła na nogach miśka.

Kieł

Kieł ciągle patrzył na Miyo wytężając swój umysł.Dla niego w sumie też była to fajna zabawa. -Ja mam na ime.. - zatrzymał się myśląc nad dalszym ciągiem zdania. - Kieł ?
Spojrzał na Miyo wzrokiem niemal takim samym jak jakieś małe dziecko które pyta się mamy czy dobrze zrobił mówiąc dzień dobry do jakiejś osoby.

Miyo

Miyo znowu się uśmiechnęła, tylko tym razem szerzej - Ja lubię zwierzęta. - powiedziała znowu powoli - Ja lubie... - powiedziała, była to kontynuacja PKJO kursu. Miyo była ciekawa jak Kieł sobie teraz poradzi.

Kieł

Ja lube.. -zaczął zdanie i radosnym głosem.Usmiechnął się jakby sobie coś przypomniał.
-Wilk przyjaciel ! - zawołał radosnym głosem.Otóż tak,Kieł przypomniał sobie swego najlepszego przyjaciela i opiekuna zarazem.Tak Kieł został wychowany przez wilka.

Roxanne

TUM! DUM! BUM! SRUM! Idzie Roxanne. Tupie, biega, leci, wierci się i przewraca. SRU! Potknęła się o głupi kamień. Wtem jej oczy powiększyły się dziesięciokrotnie. Kogoś tu zobaczyła! TAK! Po raz pierwszy spotkała kogoś w Ófolowie! Cicho, powoli i ostrożnie podeszła do dorosłego pana. Stanęła za nim.
- NO SIEMA, CZEŚĆ I CZOŁEM!!! ROXANNE JESTEM!!! - Wydarła się potężnie wprost do ucha dorosłego pana. Potem wpatrywała się w niebo, że to, to nie ona.