Lecznica.

Charlotte

Jest to niewielki budynek, rozpoznawalny po niewielkim znaku, który oznacza tylko jedno. Tak, to tutaj można się wyleczyć, pod warunkiem, że napotka się akurat medyka. Lekarze mają obowiązek tutaj przebywać oraz leczyć wszystkich pacjentów, bez względu czy chory jest jego przyjacielem, czy też wrogiem. W środku znajduje się kilka pomieszczeń. M. in. poczekalnia połączona z głównym miejscem przyjmowania pacjentów, gabinet dla medyków, łazienka i magazyn.

~~~

Charlotte weszła tutaj chwiejnie, trzymając na rękach Rizę. Była już zmęczona, gdyż droga z morza do lecznicy wcale nie była taka krótka, jak mogło się wydawać. Tym bardziej, kiedy niesiesz na rękach kobietę. Może i nie była taka gruba, ale Char nie była przyzwyczajona do takich ciężarów. Podeszła do jednego z łóżek i położyła tam swoją pierwszą pacjentkę. Przecież miała zamiar być medykiem, prawda?
- Co zrobić, co zrobić... - Szeptała, masując skronie. Jeszcze raz podgrzała krew Rizy, aby nie straciła odpowiedniej temperatury. Nagle otworzyła szeroko oczy. - Kompres z melisy lekarskiej. To powinno pomóc. - Wyszeptała i pobiegła do magazynu. Złapała wcześniej wymienioną roślinę i zrobiła z niej wywar. Zamoczyła w niej jakąś szmatkę, a następnie odwinęła bandaż z opuchniętej nogi. Położyła na kończynie okład z melisy. Usiadła na jakimś krześle, przyglądając się pacjentce. Obudzi się w końcu?

Riza

Riza otworzyła oczy i usiadła gwałtownie. - Gdzie ja jestem? - zapytała spoglądając na swoją nogę. Bolała już mniej. Po rozejrzeniu dostrzegła że jest ona w lecznicy. - Ty mnie przyniosłaś dziękuje - powiedziała patrząc na dziewczynę. Zauważyła jakieś kule, więc wstała i podeszła do nich. - Mogłabym je wziąć? - zapytała. Kule by jej się przydały. Noga jednak jeszcze bolała, ale Riza nie ujawniała tego.

Charlotte

Obserwowała przebudzoną dziewczynę, prostując się nagle. Żyje, obudziła się i najwyraźniej nie ma pojęcia, co się wydarzyło. - Jesteś w lecznicy. - Odpowiedziała uspokajającym tonem. Cóż, kolejne słowa Rizy zbiły ja nieco z tropu. Podziękowała jej, co nie zdarzało się często. Prawdę mówiąc, chyba nigdy. Skinęła lekko głową. - Nie ma za co. Takie jest moje zadanie. - Mruknęła, wzruszając obojętnie ramionami.
Gdy kobieta wstała, by podejść do jakichś kul, Charlotte skrzywiła się z niezadowoleniem. Czemu? Otóż ruch Rizy poskutkował tym, że okład spadł z jej nogi na ziemię. Pokręciła głową z dezaprobatą i z lekką niechęcią podniosła się. Jej ciało wygięło się z wdziękiem, kiedy to podnosiła szmatkę, która zapewne na razie się już nie przyda. Prostując się, spojrzała karcąco na dziewczynę i pokręciła przecząco głową.
- na razie nigdzie się nie wybierasz. Masz skręconą nogę i chciałabym się tym zając, więc jeśli nie masz nic przeciwko temu - połóż się. - Powiedziała, wskazując na łóżko, z którego Riza dopiero, co wstała. Char na razie przemawiała z dobrocią, prosząc, ale jeśli będzie taka potrzeba, wręcz rozkaże dziewczynie wrócić. Jej pacjentka po prostu nie mogła chodzić bez odpowiedniego opatrunku! Odłożyła ściereczkę na jakiś blat, wciąz obserwując dziewczynę.

Riza

Riza spojrzała na dziewczynę i zostawiła kulę. - Dobrze - powiedział i położyła się na łóżku. Nie wiedziała co się dzieje. Noga, aż tak nie bolała jak nie chodziła. Riza spojrzała na dziewczynę i czekała, aż ona coś zrobi.

Charlotte

Skinęła delikatnie głową, jakby chciała podkreślić, że Riza dobrze robi.
- Na razie nie będę zakładać ci jakichś niepotrzebnych rzeczy, które mogłyby utrudniać ci chodzenie. Myślę, ze twoja noga wygląda bardzo dobrze, jeśli chodzi o skręcenie. Odpowiedni, lekki opatrunek powinien wystarczyć. - Powiedziała, spokojnym, śpiewnym tonem. Rola medyka nie znaczyła tylko tego, że musi kogoś wyleczyć, gdyż ważne jest również to, aby nawiązać jakiś kontakt z pacjentem, pocieszyć go, jeśli jest w bardzo złym stanie.
Wstała i poszła do magazynu, rzucając krótkie, ale znaczące 'zaraz wracam'. Wzięła kolejną szmatkę i włożyła ją do wywaru z melisy lekarskiej. Wzięła z jakiejś półki bandaż, inaczej mówiąc, podstawowy materiał opatrunku. Wyciągnęła mokrą już szmatkę i powróciła do Rizy. Przyjrzała się po raz kolejny jej nodze, mrużąc oczy.
- Masz wielkie szczęście. - Stwierdziła, kładąc szmatkę na opuchliźnie i owijając to bandażem. - Opatrunek zmieniaj, co kilka dni. Jeśli będziesz miała z tym problem, przyjdź do mnie. - Powiedziała, zawiązując mocno bandaż. Podeszła do kuli, którą ówcześnie chciała zabrać dziewczyna i podała je Rizie. - Proszę. Staraj się jednak próbować chodzić, kiedy tylko uznasz, że jesteś gotowa. Inaczej możesz mieć zanik mięśni, a to jest bardzo trudne do wyleczenia. - Uśmiechnęła się pocieszająco.

Riza

Dzięki - powiedziała wesoło i wzięła kule. - Dziękuje za pomoc - dodała. Wstała za pomocą kul i szła. ,,Muszę się teraz nauczyć poruszać się z kulami" pomyślała po czym jej wzrok umieścił się w drzwiach wyjściowych. - Do widzenia - powiedziała i znikła za drzwiami

Charlotte

Uśmiechnęła się, oczywiście udając, jednak nie można było tego po niej rozpoznać z powodu jej wyćwiczonego manipulowania swoją mimiką.
- Nie ma za co. - Odpowiedziała, po czym obserwowała, jak dziewczyna porusza się o kulach. Nie szło jej najgorzej, ale musiała się przyzwyczaić do nowego transportu. - Do widzenia. - Dodała, spoglądając za znikającą pacjentką. Gdy tylko ta znikła za drzwiami, Charlotte usiadła na krześle i czekała na następnego pacjenta. Może ktoś się jeszcze napatoczy? Hm, warto by poczekać.