Chata Shinry

Soebi Gaabano-Silence

Stara, drewniana chata stoi na rozległej polanie otoczoną ciemnym, dzikim lasem, który ciągnie się po horyzont, a ponad wysokie korony drzew przedzierają się czasem czarne kruki i białe gołębie. Wiatr czasze długie, trawiaste włosie Ziemi i szumi okrągłymi liśćmi drzew. Za domem krwistoczerwone róże wyciągają delikatne płatki ku górze i falują roznosząc zapach lekki i subtelny aromat. Bluszcz. Czarne liście bluszczu delikatnie falują wisząc z wąskich pnączy. Z nich jednak wyrosły róże czarne i fioletowe. Niosą przyjemny i delikatny zapach, którego nie da się opisać. Ozdobione drzwi z metalową, zdobioną klamką, skrzypią cicho i prowadzą do długiego, ciemnego korytarza. Zimna posadzka i kamienne ściany z rozmaitymi, jaskrawymi wzorami zdawały się odbijać najcichsze dźwięki i wzmacniać je. Zdobiony, drewniany łuk ciągnie się nad wejściem do ciemnego, chłodnego pomieszczenia. Fotel, stół i szafy. Wszystko ręcznie zdobione w mozolnej i katorżniczej pracy stoi tu od dawna. Jest też szare łóżko, na którym śpi Shinra. Nie ma tu okien. Są tylko jasne, lekko świecące znaki, podobne do tych w korytarzu. Inny pokój. Roi się tu od drewnianych słupów, które wystają z ziemi, by Shinra mogła na nich ćwiczyć. Trzecie pomieszczenie. Największe. Nic tu nie ma. Tylko... Pentagram, bijący krwistym światłem. Jasne, czerwone światło bije i sunie po ścianach pokoju. Zdaje się żyć i pełzać po ścianach pokoju. Zamknięte. Zamknięte tu bez żadnego powodu. Wiatr delikatnie sunie i ochładza to zimne już miejsce. Jesienne, czerwone liście spadają na dach i sprawiają wrażenie gorących płomieni.

...

Wpadła do chaty nawet nie zamykając drzwi. Opadła na szare łózko i leżała nie myśląc nad niczym. Może... Może myślała. O przeszłości... O tym, czego nigdy nie chciała pamiętać. Ciepła łza... Nie. Ona była zimna. Zimna jak lód. Spłynęła po bladym policzku i zdała się zniknąć w powietrzu, Nie zostawiła po sobie żadnego śladu.

Kagami

Ciekawość prowadziła ją w tereny, którymi już kiedyś szła. Gdy dopiero tu trafiła zwiedzała to miejsce szukając czegoś dla siebie. Lecz znalazła to gdzie indziej... Tam gdzie będzie mogła się czuć jak u siebie w domu. Na jej ramieniu siedziała czarna kotka, która wtapiała się w otoczenie. Nagle Kagami zauważyła na swojej drodze chatę, którą kiedyś widziała z daleka, ale nie była w niej. Poczuła czyiś zapach, znała go od niedawna. Podeszła do drzwi, które były otwarte i ... zapukała. PUK ! PUK !

Soebi Gaabano-Silence

Podniosła się. Dawno przestała płakać. Usiadła na sofie. Nie miała ochoty na gości. A co tam!
- Proszę! - Zawołała rozsiadając się na sofie. Skrzyżowała nogi i złapała za uchem. Zamyśliła się na chwilę, a potem wypatrywała Kagami, którą poznała po głowsie, który pamiętała od niedawna.

Kagami

-Nie przeszkadzam? - Zapytała powoli przekraczając próg drzwi. W chacie zobaczyła sofę, na której siedziała Shinra. Dodatkowo widziała tu różne szafy i stół. Rozejrzała się jeszcze dookoła siebie zwracając uwagę na znaki na ścianach. Według niej lekko się świeciły. Kicia wydała z siebie cichy dźwięk i skuliła się nadal będąc na ramieniu właścicielki. - Wow... Ładnie tu. - Powiedziała. Podobna atmosfera jak u niej...

Soebi Gaabano-Silence

Zaspanym spojrzeniem zlustrowała Kagami. Nic się nie zmieniła. Nic dziwnego. Minął zaledwie jeden dzień od jej ostatniej wizyty, czy spotkania. Zamachała ogonem i westchnęła ciężko.
- Ależ skąd. Tak tylko rozpaczałam nad swoim losem. - Powiedziała już na nią nie patrząc. Chłodnym spojrzeniem zlustrowała kota na ramieniu Kagami.

Kagami

-To dobrze. - Odpowiedziała na pierwsze zdanie odpowiedzi... - To znaczy nie to ! A co się stało jeśli mogę wiedzieć? - Dodała pośpiesznie słysząc jego dokończenie. Nie zwróciła uwagi na sposób patrzenia Shinry na Hidoi, za to ta tylko zrobiła coś przypominającego głośne przełknięcie śliny. Kagami oblizała niewidocznie kły, robiła tak już z przyzwyczajenia.

Soebi Gaabano-Silence

- Nie możesz. - Powiedziała krótko. Nie miała najmniejszego zamiaru na opowiadanie o swoich problemach.
Wiatr zadudnił głucho i zaczęło lać jak z cebra. Co pewien czas grzmiało i błyskało, lecz nie było to widoczne z powodu braku okien.
- Pada. - Powiedziała smętnie i znów zamachała ogonem.
- Co cię tu sprowadza? - Spytała patrząc na kota, który z niewiadomych przyczyn był dla niej inny niż jakiekolwiek, jakie widziała wcześniej.

Kagami

-Okej. - Odpowiedziała równie krótko i spokojnie. Nie ruszyło ją to, w końcu sama zapytała czy może widzieć, a Shinra jej odpowiedziała. Spojrzała w stronę okna, a potem rozejrzała się po drewnianej chacie. "Czy ona nie przemoknie?" Pomyślała sobie w myślach. Kocica także obserwowała Shinrę co jakiś czas spuszczając wzrok. Nie chciała pokazać, że Shinra jest osobą w tym momencie wobec niej dominującą i że wiedziała, że nie ma szans. Ale pozory musiały być. - Cóż... szłam sobie na spacer. Może powiem tak, a kiedyś już tu byłam. No i tak trafiłam tutaj.

Soebi Gaabano-Silence

Słuchała spokojnie krótkiego wyjaśnienia. Chwyciła kosmyk włosów i zamachała długim ogonem. Czy tylko ona ma tu ogon?
- Jesteś wampirem. Czemu zapuszczasz się w te tereny? - Zapytała znowu. Była jedyną osobą w swoim klanie i nie spodziewała się, że tak prędko kogoś tu spotka.
Zawiało mocniej. Shinra uśmiechnęła się lekko widząc niepewność kota. Taka mała istota, a wydawała się inteligentniejsza niż wygląda.

Z/W. Nie wiem, czy wejdę, bo wujek bierze kompa.

Kagami

Przyjrzała się jeszcze raz wyglądowi Shinry. Długie uszy, ogon. - Zanim jeszcze ni spotkałam tu Ciebie i Anqueli byłam tu sama. Przynajmniej tak myślałam. A kiedy tu trafiłam przechodziłam w tym miejscu. Tak więc myślałam, żeby tu wrócić i tak tu się zjawiłam. - Odpowiedziała w miarę rozbudowanie. - A Ty w takim razie jesteś Upadłym Aniołem o ile się nie mylę. Czemu masz uszy i ogon? - Ona nie będzie tylko odpowiadać, o nie! Za to uśmiech Shinry nie spodobał się kotce. Zmrużyła lekko wielkie oczęta i spojrzała jej prosto w oczy już pewniej.

Soebi Gaabano-Silence

- Nie wiem. - Powiedziała. - Świat się zmienia, ja się zmieniam. To naturalne. - Powiedziała patrząc na wampirzycę i zapominając o kocie.
- Może po prostu jestem inna. - Stwierdziła patrząc na nią zimno. Czekała a jej reakcję powoli pomachując ogonem.

Brak weny -.-

Kagami

-Rozumiem. - Powiedziała i znowu rozejrzała się po ciemnym pomieszczeniu... Jednak jej "mieszkanie" miało troszkę inną atmosferę. Bez względu na wszystko było tam zimniej, wilgoć wisiała w powietrzu, no było inaczej. Westchnęła cicho nie wiedząc co powiedzieć. Za to kocica myślała, że gdy Shinra przestała na nią zwracać uwagę to się poddała. Jednak możliwe, że jej przypuszczenia były mylne. Zeskoczyła na podłogę z cichym miauknięciem.

Soebi Gaabano-Silence

Zerknęła na kota i już nie zwracała na niego uwagi. Zagrzmiało, a potem rozniósł się cichy trzask. A jakżeby inaczej? Coś gruchnęło i to bardzo blisko domostwa Shinry. Piękne życie na odludziu i wygnaniu nie było takie złe, jak się z początku wydawało. Zawsze była jakaś rozrywka, a jej obecne życie nie miało żadnych niedogodności, które mogły znaczniej wpłynąć na los jej żywota. Piękne, cudowne życie minęło, lecz to tego chciała Shinra. Nie chciała wszędzie szukać piękna i radości.
- Jesteś taka jak... Anioły? - Spytała już spokojniej i pewniej. Shinra nie chciała by rozpoczęła się bezsensowna rozmowa o jednorożcach i tęczach.
Znów grzmotnęło i zagruchotało na zewnątrz. Było to na tyle blisko, by można było wyraźnie poczuć delikatny wstrząs. Shinra ignorowała to.

Kagami

Kagami słysząc grzmot spojrzała w stronę okna wyczekując na błyskawicę, której nie ujrzała. Najwidoczniej musiały zasłonić ją drzewa. Jej wzrok wrócił na Shinrę i wysłuchała uważnie jej pytania nie odpowiadając na nie jakiś czas. Nie do końca wiedziała co dziewczyna ma na myśli mówiąc czy Kagami jest taka jak Anioły. Nie znała dobrze Aniołów, więc nie mogła powiedzieć, że nie. Ale nie mogła powiedzieć, że jest ponieważ sądziła, że nie. Takimi właśnie przemyśleniami jakby tworzyła paradoks. Ale mów się trudno. - W jakim sensie jak Anioły? Bo nie do końca rozumiem. - Powiedziała w końcu, sama chyba nie domyśli się o co mogło jej dokładnie chodzić.

Soebi Gaabano-Silence

- Anioły... Szukają dobra, miłości, przyjaźni i wspaniałości. Szczęśliwe w każdej chwili i zawsze nie wiedzą kiedy przestać liczyć na świetny świat pełen kwiatków. - Powiedziała w irytacją w głosie. - Ja... też kiedyś taka... byłam. - Wydukała kręcąc głową wspominając przeszłość. Kiedyś szukała dobra i nadziei.
- Jesteś taka? - Spytała ponownie.
Zagrzmiało jeszcze głośniej. Huk, trzask i głuchy stukot. Wciąż wszystko to ignorowała.